Domowa przyprawa do piernika

O prostym sposobie na zrobienie pierniczków pisałam już wcześniej tu: Pierniki, pierniczki i prosty sposób na nie. Dzisiaj chcę napisać o tym jak zrobić samemu  przyprawę do piernika. 

 Fotka z PINTEREST

Jak już wcześniej pisałam piernik swój aromat i smak zawdzięcza kompozycji korzennych przypraw i dodatkowi miodu. Doskonale nadaje się do przechowywania - zarówno w postaci surowego ciasta jak i gotowych wypieków. Z czasem zyskuje nawet na smaku.

Co warto o pierniku jeszcze wiedzieć? 

Przyprawę do piernika dobrze jest podgrzać razem z miodem. Dzięki tej czynności wydobędziemy z przyprawy więcej aromatu. 
Żeby nasza przyprawa do piernika miała lepszy aromat, dobrze jest przyprawy, które użyjemy do jej wykonania prażyć na suchej patelni przed sproszkowaniem, zmiażdżeniem.

Ciemny kolor piernika (ciasta) możemy uzyskać gdy, dodamy do niego skarmelizowany cukier (karmel) lub po prostu kakao.

Zagniecione ciasto na pierniczki wkładamy na kilka dni do lodówki. Dzięki fermentacji ciasteczka nabiorą charakterystycznego smaku, będzie można je też dłużej przechowywać.

Wypiekanie tych świątecznych ciasteczek najlepiej rozpoczęć nawet dwa tygodnie wcześniej. Po upieczeniu pierniczki są zwykle twarde, żeby zmiękły, potrzebują czasu. W tym celu upieczone i wystudzone ciastka wkładamy do zamykanego słoja.

 Teraz robimy przyprawę do piernika.

   Powiecie po co mam robić sama przyprawę do piernika, przecież mogę iść do sklepu i ją kupić. A skąd moi drodzy, nie zawsze ona na nas w sklepie czeka, a szczególnie wtedy kiedy nam jest potrzebna. 

   A po drugie taka przyprawa sklepowa nie ma tyle aromatu co swojska, zrobiona w domu.

   Taką przyprawę korzenną do piernika możecie sobie komponować sami w zależności od tego jakie przyprawy bardziej lubicie. 

   I tak np. niektórzy dają do tej przyprawy anyż, a ja nie daję, bo go nie lubię. Niektórzy znowu wolą pierniczki bardziej pieprzne, trzeba wtedy dodać więcej pieprzu. Niektórzy nawet dodają chili.

Potrzebne składniki:

• 1 opakowanie cynamonu
• 2 płaskie łyżeczki mielonego imbiru
• ok.4 g kardamonu
• 2 czubate łyżeczki goździków
• 2 płaskie łyżeczki gałki muszkatołowej
• 2 czubate łyżeczki ziela angielskiego
• 1 czubata łyżeczka ziaren czarnego pieprzu
• łyżeczka ziaren kolendry
• 2 gwiazdki anyżu (niekoniecznie) 

Wykonanie:

    Jeśli macie moździerz, to przyprawy, które są w całości tj. ziele angielskie, kolendrę, pieprz czarny, goździki miażdżymy. Jeśli nie macie, to można zmielić w młynku do kawy, młynku do pieprzu.  

   Żeby potem przyprawa była bardziej sypka, aby nic w zębach nam potem nie zgrzytało przesiewam zmiażdżone przyprawy przez sitko, a potem to co się na sitku ostanie jeszcze raz miażdżę, aż do skutku.

    Do miseczki wsypujemy zmiażdżone przyprawy i pozostałe przyprawy sypkie. Wszystko razem mieszamy.  

    I przyprawa gotowa. 

  
    Wsypujemy ją do słoika, zakręcamy. Tak zrobioną przyprawę można przetrzymywać w zamkniętym słoiku nawet około 1 roku.

Teraz troszku historii...
Encyklopedia staropolska - Z. Gloger
" Piernik — ciasto z mąki i miodu, niewątpliwie od najdawniejszych czasów znane w Polsce i nazywane miodownikiem a od przyprawy korzennej czyli pieprznej, po staropolsku „piernej”, przezwane piernikiem. Podług odwiecznej tradycyi narodowej, wypiekano pierniki po wszystkich domach staropolskich z mąki miałkiej tylko żytniej, zrumienionej w rądlu i rozczynionej gorącą patoką. Dla smaku dodawano przyprawę korzenną czyli „pierną” z dolaniem okowity i wybijano ciasto w kopańce czyli niecce tak długo wałkami, aż przestało się do nich przylepiać. Wówczas robiono z tego ciasta pierniczki bądź kształtu małych krążków, bądź pierożków, i ułożone na blasze (posmarowanej u zamożniejszych oliwą) wsuwano do pieca. Niektóre gospodynie słynęły z sekretu w dodawaniu smaku temu ciastu. Pierniki podawano jako zakąskę przy wódce, jako wety po obiedzie i zwykły przysmak przy winie, gdy gość przyjechał nad wieczorem. Najobficiej przyrządzano na wigilję i święta Bożego Narodzenia. Cukru i lukru nie dodawano nigdy do pierników polskich. Musiały bywać jednak obok „piernych” i słodkie, skoro Minasowicz pisze w połowie XVIII w.:

„Kto nie pija gorzałki i od niej umyka,
Ten słodkiego nie godzien kosztować piernika”.

Za Zygmunta III przywożono do Polski na dwory pańskie pierniczki złociste norymberskie, jak zaświadczają rachunki Wołłowicza z lat 1604 — 1615. W XVII w. słynęły już pierniki toruńskie przywożone na statkach, powracających z Gdańska w górę Wisły, Narwi, Buga, Wieprza, Sanu i Pilicy po odstawie zboża. Pierniki toruńskie do dalekich transportów przeznaczone różniły się od staropolskich znacznie większymi rozmiarami. Przysłowie z XVII w. zaliczało do najlepszych rzeczy w Polsce:

„gdańską gorzałkę, toruński piernik, krakowską pannę i warszawski trzewik”.

   Znana polska kucharka L.Ćwierczakiewiczowa (1829-1901) w swojej książce pt: "Baby, placki i mazurki" proponuje zrobić takie pierniczki. 

* łut - jednostka wagi używana do pierwszych lat XX wieku, równa 1/32 funta, czyli 13,67 grama

Podobny link:

Autor: JaGa Opublikowano: Grudzień 17th, 2009

Zapachy przypraw, ciast i owoców nieodmiennie kojarzą się z przyjemnością pieczenia świątecznych ciasteczek. Jeżeli ktoś z Was da się skusić (mam na myśli, robienie ciasteczek), to może nie rozdrabniać się i zrobić ich troszku więcej, bowiem ciasteczka zachowują świeżość i aromat (przechowywane w szczelnie zamkniętym [...]

• Pierniki, pierniczki i prosty przepis na nie