Kulki z dipem jogurtowym

   Przyszedł czas, kiedy to możemy wyjść z domu na łono natury i zrobić sobie grillową biesiadę. 

   Nieważne czy odbędzie się ona w ogrodzie, na działce u znajomych, na biwaku, czy po prostu na pikniku za miastem. 

   Nie miejsce jest tu bowiem istotne. Liczy się głównie towarzystwo i smaczne dania. Tego pierwszego nie mogę oczywiście nikomu zagwarantować, ale jeśli chodzi o potrawy, to... spróbuję. 

   Na pierwszy ogień pójdą kulki zrobione z mięsa mielonego.

Kulki z dipem jogurtowym 

Składniki:

- 50 dag mieszanego mięsa mielonego

- czerstwa bułka (np. kajzerka)

- mleko lub woda do zalania bułki

- jajko

- 2 łyżki i 1 łyżeczka łagodnej musztardy

- około 10 listków świeżej mięty

- olej

- mąka

- sól, pieprz

NA DIP 

- szklanka jogurtu naturalnego

- 2 łyżki serka homogenizowanego

- po 1/2 ogórka i cytryny

- pomidor

- listki mięty (ok. 15)

- 2 ząbki czosnku

Przygotowanie: 

   Bułkę namoczyć w mleku lub wodzie, gdy już namięknie i zmięknie, odcisnąć. Miętę umyć, osuszyć, drobno posiekać. 

   Do mięsa wbić jajko, dodać musztardę, odciśniętą bułkę i miętę. Doprawić do smaku solą i pieprzem. Wyrobić i uformować kulki wielkości orzecha włoskiego.

   Obtoczyć w mące i posmarować olejem. Piec kulki 20 minut na tackach do grillowania, obracając je i jeśli trzeba, smarować olejem.

   Wymieszać jogurt z serkiem. Dodać ogórek oraz pomidor obrane i pokrojone w kosteczkę. Doprawić sokiem i umytą i otartą skórką z cytryny, posiekaną miętą, zmiażdżonym czosnkiem, solą i pieprzem. Kulki podawać z dipem.
 

Tulipany

    Witajcie moi drodzy po troszku dłuższej przerwie. Wcale nie miałam takiego zamiaru, aby tak długo się nie odzywać.

   Jednakże, tak długo oczekiwana wiosna przez nas wszystkich - dosłownie mnie "oszołomiła". 

   Wszytko pomalutku zaczyna już wydobywać się z ziemi i skrzynek, w których posiałam wcześniej nasionka. Lawenda tylko jakoś mi nie chce rosnąć. Wyszły tylko dwie :( 

   Prawie wszystko już posadziłam, tj. ogórki (rozsady). bób, koperek, pietruszka. fasolka szparagowa, słoneczniki ozdobne i te zjadliwe, i kwiaty rożne, niech sobie rosną. 

   Cóż, słoneczniki pięknie stały na grządce, jak żołnierze i dalej by stały, żeby nie podgryzły je, te wstrętne ślimaki. 

   Dobrze, że jeszcze kilka rozsad miałam w zanadrzu. O wszelkich szkodnikach na naszych ogrodach kiedyś napiszę. Wydamy im walkę!

   Tymczasem moi drodzy pokażę moje tulipanki, które w tym roku miałam, śliczne, i jeszcze mam! A przy okazji reprezentacji moich tulipanów, napiszę także co nieco o nich samych.

   Ogrodowe tulipany kojarzą nam się z XVII-wieczną Holandią, choć tak właściwie pochodzą z Azji Mniejszej. Swoją "oszałamiającą" karierę rozpoczęły w zachodnioeuropejskich ogrodach w połowie XVI wieku..

   Pierwszym Europejczykiem, który zobaczył tulipanowe kwiaty, był markiz Augierius de Busbecq. Jako poseł austriackiego cesarza Ferdynarda I na dworze Sulejmana Wspaniałego.

   Podróżował on po terenie europejskiej części dzisiejszej Turcji i w pewnym ogrodzie (rok 1554) obaczył pięknie kwitnące tulipany. W swej relacji z podróży opisał urodę tych kwiatów, a wraz z korespondencją, wysłał do Wiednia pierwszą partię cebul tulipanowych.

   Cebulki przesłane przez Buspecqa trafiły w ręce jego przyjaciela - innego Flamandczyka - pracującego jako ogrodnik w cesarskich ogrodach. 

  Jak głosi pewna stugębna plotka owy ogrodnik sprowadzał z zapałem nasiona i cebule tych roślin z rożnych stron świata.

   Karol Kluzjusz - tak się zwał ów ogrodnik - posiadał pokaźną kolekcję tulipanów, którą mógł się chwalić wokół. 

    I robił to, rozpowiadając wszem i wszędzie, że jest w posiadaniu wspaniałego zbioru niezwykłych tulipanów.

    I to było jego zgubą, bo 1593 roku, nieznani sprawcy wdarli się do kluzjuszowego ogrodu w Lejdzie i... skradli mu wszystkie cebulki tulipanów.

   I w ten sposób niepohamowana chęć chwalenia się Kluzjusza, napotkało na zasłużoną karę. Od tamtej pory obraził się on na cały świat, włącznie z tulipanami.

   I właśnie ta kradzież mogła być przyczynkiem do rozpowszechnienia upraw tulipanów w Holandii. W ówczesnych czasach posiadanie w ogrodzie tulipanowych kwiatów stało się towarzyską koniecznością.

A teraz trochę o samej uprawie i pielęgnacji tulipanów.

   Najlepszym czasem na sadzenie tulipanów jest czas między 20 września a 20 października. Zbyt późne sadzenie nie pozwoli cebulkom dobrze się ukorzenić, co może opóźnić ich rozkwitanie.

   Cebulki tulipanów sadzimy na głębokość około 2 lub 3 wysokości cebulek. Na zimę dobrze jest je przykryć, np. korą, głównie po to aby utrzymać wilgotność gleby.

   Najważniejszym zabiegiem pielęgnacyjnym jest usuwanie pozostałości kwiatu wraz z pręcikiem, w którym to znajdują się nasiona.

   I najlepiej to robić poprzez ułamanie łodygi kwiatu. Dzięki temu zabiegowi roślina magazynuje w cebuli energię i zasoby na pięlne zakwitnienie na następny rok.

   Gdybyśmy pozostawili resztki kwiatu, to roślina skupiła by się na produkowaniu nasion.

   Jeżeli zaś chodzi o liście to po wyschnięciu nie obcinamy ich wszystkich. Pozostawiamy zawsze jednego aby karmił także roślinkę. Nawet gdy zrywamy kwiaty do wazonu postarajmy się, aby ten jeden listek mu ostawić.

 Wykopywanie cebulek tulipanów.
   Zaleca się aby co roku wykopywać cebule tulipanów, ale ja niekoniecznie tak robię. Swoje wykopuję tak co 2 lub 3 lata.

   I ponoć to błąd, bo pozostawiając bez wykopywania ryzykujemy, że zostaną one porażone najgroźniejszą chorobą grzybową - fuzariozą, zwłaszcza kiedy lato będzie ciepłe i wilgotne.

   Drugim powodem jest zmniejszająca się z roku na rok zasobność podłoża w składniki pokarmowe i zmniejszająca się przestrzeń dla cebul potomnych. 

   Pamiętajmy bowiem, że z jednej posadzonej jesienią cebuli matczynej, latem następnego roku, powstaje 2 do 5 cebul potomnych. Więc chyba zacznę i swoje cebulki wykopywać.

   Cebule tulipanów wykopuje się po zakończeniu wegetacji, gdy pędy i liście zaczynają żółknąć, a sucha łuska okrywająca cebule jest częściowo lub całkowicie brązowa.

   W Polsce wykopywanie cebul tulipanów przypada zatem na początek drugiej dekady czerwca i trwa do połowy lipca, zależnie od odmiany i przebiegu pogody. 

   Dobrze jest nie czekać z tym zabiegiem, aż liście całkowicie zaschną, bo wtedy trudno jest dokładnie zlokalizować cebule, przez co łatwo uszkodzić je szpadlem.

   Po wykopaniu cebulki suszymy rozkładając je cienką warstwą w ażurowych, plastikowych skrzyneczkach lub koszyczkach i umieścić w ciepłym i bardzo przewiewnym pomieszczeniu. 

  Optymalną temperaturą do podsuszenia cebul jest 30-34 st.C., utrzymana przez dwie doby. Osuszenie cebul w krótkim okresie gwarantuje ich wysoką zdrowotność.

Czyszczenie i sortowanie.
   Wykopane klony cebul należy rozdzielić na pojedyncze cebule, oczyścić z resztek suchych łusek starej cebuli matczynej, resztek starego pędu i korzeni. Później cebule można posortować na odpowiednie wielkości.

Spławianie cebul.
   Podczas uprawy tulipanów przez wiele lat, mamy do czynienia ze zjawiskiem tzw. wyradzania się odmian i/lub spadku plonu cebul. To zjawisko dotyczy wszystkich roślin rozmnażnych wegetatywnie.

   Można temu zapobiec, stosując pewien specjalny zabieg nazywany spławianiem cebul. Jego zasadą jest selekcja cebul na podstawie ich ciężaru właściwego. 

   Cebule tonące w kąpieli wodnej (o ciężarze właściwym większym od ciężaru właściwego wody) przeznacza się do dalszej uprawy, a pozostałe eliminuje. 

  Zabieg przeprowadza się w połowie sierpnia. Nie można niestety wykonać spławiania później, np. tuż przed sadzeniem, gdyż podczas letniego przechowywania wszystkie cebule tracą na wadze i mogłoby to prowadzić do usunięcia dużej liczby wartościowych cebul. Taki zabieg można zastosować raz na 3 do 5 lat. 

O jejku, zapomniałam napisać, że na moim drugim blogu ostatnio napisałam posta

 Schab gotowany

Zapraszam.

Żródła:
"Działkowiec" - 2011 Nr 6 (730)
  SILVA RERUM           

Kilka sposobów na warzywka, owoce

 Zima była, wiosna w końcu jest, więc czas pomyśleć o warzywkach i nowalijkach, które zaczną gościć częściej - teraz - na naszych stołach. 

Zebrałam troszku różnych informacji jak najlepiej sobie z nimi radzić, więc podzielę się tym z Wami.

A może ktoś zna inne sposoby, to chętnie posłuchamy. 

Tofu i przepis na chińskie tofu

 Uzbierało mi się nie tylko różnego rodzaju gazet, wycinków ale i kalendarzy. Pomyślałam sobie, że będę z nich wybierała ciekawe rzeczy i przepisy, o których będę Wam pisała.

 A naprawdę, niektóre kartki z kalendarzy są ciekawe i dzisiaj właśnie z takiej jednej chcę o czymś napisać. Posłuchajcie!

Czy wiecie, że tofu jest efektem poszukiwań sposobu na pozyskanie złota przez chińskich alchemików, jeszcze przed naszą erą?...

Jeden z nich zainteresował się soją, której złociste ziarna wzbudziły nadzieję na pozyskanie cennego kruszcu. 

Pewnego razu namoczył ziarna, rozgniótł je i gotował z dodatkiem specjalnych soli. Nie  otrzymał jednak złota, ale sprężysty ser, który okazał się smacznym do prostych i wyszukanych dań.

W niedługim czasie tofu weszło do codziennego jadłospisu milionów Chińczyków, a później też i innych narodów południowo-wschodniej Azji.

Obecnie produkuje się go poprzez ścinanie mleczka sojowego jakimś koagulantem, np. sokiem z cytryny lub octem. 

Na skalę przemysłową stosuje się specjalne mleczarskie sole spożywcze o właściwościach ścinania mleka. Powstały twaróg odsącza się i prasuje, po czym uzyskane bloki kroi się na porcje i to jest właśnie tofu.

W porównaniu z wartością odżywczą soi właściwości tofu są bardzo podobne. Tofu jest jednak bardziej strawne i mniej kaloryczne, zastępuje pełnowartościowe białko ale nie ma w nich cholesterolu i kalorii. Samo tofu jest bez smaku, dopiero po doprawieniu - przyjmuje smak przypraw. Mówi się, że tofu ożywa po dodaniu przypraw.

Tofu jest tradycyjnym źródłem potraw orientalnych zarówno mięsnych jak i wegetariańskich. 

Daje się łatwo i szybko przyrządzać na różne sposoby, np. tofu pokrojone i gotowane na ostro z mielonym mięsem, jedzone na zimo z czosnkiem czy też w zupach. 

Można też tofu smażyć, trzeba nam tylko uważać na tłuszcz, gdyż bardzo lubi nim nasiąkać.

 Fotka z internetu

Chińskie tofu 

Składniki:

- 450 g tofu

- 1 łyżka oleju

- 1/2 szklanki sosu sojowego

- 2 łodygi selera naciowego pokrojone w plasterki

- 1 zielona papryka pokrojona w kostkę

- 2-3 cebule, pokrojone w cienkie plasterki

- wrząca woda

- zmielony imbir

- 2 łyżeczki mąki kukurydzianej

- sól, pieprz.

Przygotowanie: 

Pokroić tofu w kostkę lub trójkąty i osuszyć. Na patelni rozgrzać olej i smażyć tofu na złoty kolor. Wlać na patelnie 1/4 szklanki sosu sojowego, wyjąć tofu z patelni i odstawić.

Na tej samej patelni smażyć wszystkie warzywa, aż staną się chrupiące. Zalać warzywa wrzącą wodą, dodać resztę sosu sojowego i imbir, dokładnie wymieszać i odstawić.

Wymieszać mączkę kukurydzianą z zimną wodą i dodać do warzyw, zagotować. Przyprawić solą i pieprzem, dodać tofu i delikatnie wymieszać. Podgrzać i podawać.

Teraz czas na nagrody, które otrzymałam od Joleczki i Uleczki - bardzo dziękuję. Ponieważ uważam, że każdy prowadzący bloga na nie zasłużył, to... wyróżniam wszystkich!

 

Fenkuł

Fenkuł - bulwiasty pęd, przypominający kształtem seler korzeniowy. Nazywany także koprem włoskim, ma pierzaste liście - używane jako przyprawa - a sama bulwa jest jarzyną często używaną w kuchni włoskiej. Stosuje się fenkuł jako dodatek do sałatek, nadziewa farszami, gotuje na parze i podaje z sosami. We Włoszech rośnie nie tylko w ogrodach, ale i na poboczach dróg.

Fenkuł ma lekko anyżkowy smak, można go zniwelować poprzez dłuższe gotowanie. Bulwę możemy kroić poziomo (cienkie paseczki) i pionowo (długie plastry). Łatwo przyjmuje smak potraw, z którymi jest robiony w danej potrawie. Świetnie czuje się w towarzystwie czerwonej cebuli, oliwek i jabłek.

Feta

Feta - półmiękki biały ser wyrabiany w Grecji z mleka owczego, czasem koziego. Jest ostry w smaku i dość słony. Łatwo daje się mieszać, dlatego przyrządza się z niego pikantne pasty. Pokrojony w kostkę jest często dodawany do sałatek z surowych warzyw. Stosowany też do zapiekanek, farszów, ciast.

Ser feta jest najbardziej znanym z greckich serów, a według mitologi greckiej sztuka wyrobu sera została przekazana ludziom przez bogów Olimpu. Ser wyróżnia się białą barwą i słonym smakiem (sól dodawana jest w celu konserwacji). Jeśli uznamy, że ser dla nas jest zbyt słony, możemy namoczyć go na kilka minut w świeżej, zimnej wodzie lub mleku.

Ser najlepiej kupować w małych porcjach i trzymać w lodówce zapakowany, jednak nie tak szczelnie.  Zapakowany w torebce można przechowywać 1-2 tygodni, natomiast marynowany w oliwie 2-3 miesięcy.

Ementaler

Ementaler - jeden z najbardziej znanych szwajcarskich serów., który wytwarzany jest w szwajcarskim kantonie Berno od roku 1293. Ma jasnozłoty miąższ i charakterystyczne oczka - okrągłe i owalne, wielkości czereśni. Dojrzewa przez 10-12 miesięcy i wtedy osiąga znakomity, lekko orzechowy, łagodny a zarazem wyrazisty smak. Ser typu Ementaler produkuje się w wielu krajach. Zawsze powinien być wyjęty z lodówki na godzinę przed podaniem. Pocięty w kostkę jest składnikiem wielu sałatek, startym można posypywać zapiekanki z ziemniaków i warzyw, pieczone kurczęta, steki cielęce.